Zaman bazen bir nehir gibi akıyor, bazen de bir uçurumun kenarında durup rüzgârın bizi itmesini bekliyor gibiyiz. Koşturuyoruz, yetişmeye çalışıyoruz, ama nereye? Günler birbirinin aynısı gibi görünüyor, ama aslında her gün yeni bir hikâye yazıyoruz.
Hayatın içindeki küçük detayları kaçırıyoruz çoğu zaman. Sabah kahvemizi içerken camdan dışarı bakıp gördüğümüz kuşları, yürürken yanımızdan geçen tanımadığımız ama iç dünyasında kim bilir ne fırtınalar kopan insanları, markette göz göze geldiğimiz yaşlı kadının yüzündeki yorgun tebessümü... Farkında olmadan bir film sahnesinin içindeyiz ama senaryoyu yazan kim?
Belki de zamanın kıyısında durup bir an duraksamak gerek. Koşturmadan, acele etmeden, gerçekten fark ederek yaşamak. Belki de her şeyin daha anlamlı olduğu anlar o zaman gelecek. Çünkü bazen hayatta en büyük lüks, durup bir nefes alabilmektir.
Sen en son ne zaman gerçekten durdun ve zamanın akışını izledin?